‘Zeg, ik ben 54. Daar ben ik te oud voor hoor.’, zucht Trudy.
Trudy is middenmanager in de zorg. Ze twijfelt of ze een afslag zal nemen richting het onderwijs. Ze moet zich dan nog wel laten bijscholen. Haar verzuchting is typerend voor veel 50+ vrouwen die ik spreek.

Waar ze niks aan kan doen: Trudy stamt uit de verloren generatie.

Als je je herinnert dat Ding-A-Dong van Teach-In het songfestival won, behoor je waarschijnlijk óók tot die generatie.

De verloren generatie of generatie X lag tussen 1955 en 1970 in de wieg.

Wat kenmerkt de verloren generatie?

De moeders van de verloren generatie-kinderen werkten bijna nooit in loondienst. En de kinderen kregen daar uiteraard een staartje van mee. Toen deze dochters opgroeiden, stopten ze met werken als er kinderen geboren werden en/of ze hadden een parttimebaan.

Je had als verloren generatie-vrouw ook een beetje pech, want je wandelde net op het verkeerde moment de arbeidsmarkt op. Ik herinner me nog dat onze opleidingsgroep in 1982 te horen kreeg dat we niet konden rekenen op baangarantie na onze Ziekenverzorging-diplomering.

Dat tijdperk werd in 1983 bezongen door het Klein Orkest. Ik heb wel een paar witbiertjes nodig om ernaar te kunnen luisteren, maar tóch.

Kredietcrisis 2008

Je kunt het je nu bijna niet meer voorstellen, maar de wet die de kinderopvangtoeslag regelt, dateert uit 2005. Ik behoor zelf tot de verloren generatie moeders die ervoor koos om alleen moeder te zijn. Van mijn 20e tot mijn mijn 36e heb ik volledig voor mijn drie kinderen gezorgd en daar heb ik geen moment spijt van gehad. Maar als je rond 2008 de arbeidsmarkt op wilde of je wilde meer gaan werken, viel je door de kredietcrisis wél weer precies met je neus in de werkloosheidsbagger.

Het goede nieuws is:

De term verloren generatie betekent natuurlijk niet dat je écht verloren bent. Ik zie dat velen in jouw en mijn generatie er niet voor terugdeinzen om te leren drummen, de Nijmeegse Vierdaagse te lopen of een Nieuwjaarsduik te nemen. Dan ben je in mijn ogen eerder een held dan een loser.

En in mijn optiek heb je als X-vrouw nog meer prachtige kenmerken.
Ik noem er een paar:

• Als het moet loop je gerust een stapje harder
• Je springt niet meer als een bok op een haverkist wanneer het even tegenzit
• Je hebt kwaliteit hoog in het vaandel staan
• Hoewel je je soms een platgedrukte hamburger tussen twee broodjes voelt, laveer je toch maar mooi tussen al je rollen door. Of dat nu gaat om de zorg voor of om je kinderen, kleinkinderen, mantelzorgen voor een dierbaar familielid of die extra dienst bij je werkgever
• Je vult je boekenwijsheid aan met een bak aan levenservaring

Zie je zelf óók wel hoe stoer én flexibel je bent?

Hoe oud je werkelijk bent wordt niet bepaald door je leeftijd, maar door je fysieke en mentale veerkracht. Als je de handdoek zelf in de ring gooit door te zeggen dat je ergens te oud voor bent, bevestig je dat stigma. Gebruik je kalenderleeftijd dus nooit als dekmantel om achter de coulissen te verdwijnen.

Natuurlijk is het wél verstandig om kosten en baten tegen elkaar af te wegen. En het is ook zeker nuttig om je context en je draagkracht en draaglast daarin mee te nemen. Maar dát is iets anders dan zeggen: ‘Daar ben ik te oud voor.’

En ja, na Koos Werkeloos en de kredietcrisis zitten we helaas nu óók als 50+ in het Corona-schuitje.

Maar als er anno 2020 érgens supermooie ontwikkelkansen liggen voor 50+ vrouwen, is dat wel in de zorg, de sociale sector en het onderwijs.

Ik geloof erin dat je nooit te oud bent om te leren en dat je ook nooit te oud bent om van baan te switchen. Ga, met gepaste trots, voor je waarde staan en laat zíen dat je niet verloren bént.

Hup. Zet je -daar ben ik te oud voor- idee buiten de deur en haal je beentjes van de vloer voor Summer Of 69.