De gouden kerstballen doen zeer aan mijn ogen. Ik word niet blij van de glitter en glamour. Net als voorgaande jaren zoek ik naar een passend beeld voor in de kerstboom. Dat is voor mij een ritueel geworden. Je begrijpt het al: Ik loop over de kerstmarkt in een tuincentrum.

Mijn oog valt op een wit balletdanseresje. Ik pak het koordje beet en het danseresje bungelt heen en weer tussen mijn vingers. Ik bekijk haar van alle kanten en ik leg haar voorzichtig in mijn winkelwagentje.

Ik snuffel nog wat rond en opeens ruik ik pizza

Even later bestel ik dát en een beker warme chocolademelk. Ik zoek een rustig plekje in het restaurant en uit het niets verschijnt het balletdanseresje weer op mijn netvlies. Ik associeer haar met speels en luchtig door het leven gaan.

Ik staar voor me uit en ik denk: Waarom kies ik in vredesnaam voor een balletdanseresje? 2018 en luchtig door het leven gaan voelt niet écht als een treffende combi. Misschien moet ik haar toch terugleggen en kijken of ik een pierrot kan vinden.

Want 2018 was voor mij geen luchtig jaar

Op 13 december 2017 verhuisden mijn dichtbije, dierbare zus en zwager naar een plek 40 minuten bij mij vandaan. Ik hoor mezelf nog zeggen: ‘Zolang ma nog leeft, blijf ik hier wonen.’ Toen wisten we nog niet dat onze moeder 10 dagen na hun verhuizing plotseling zou overlijden.
Ik voelde me ontheemd en verlaten.

Toch bleek het cliché te kloppen: mijn leven ging gewoon door

Ik checkte in bij mijn werkgever, runde mijn bedrijf, volgde een 10-weekse blogcursus en begon met de opleiding opleidingskunde. Met mijn motto: Sterk zijn en doorgaan, kwam ik overdag een heel eind. Maar als ik ‘s avonds naar bed ging, vloog het verdriet me naar de keel. Gelukkig kon ik mijn rollercoaster aan emoties delen met lieve familie, vrienden en collega’s. En ik weet zeker: Als zij er niet geweest waren, was ik door het ijs gezakt.

Rouwarbeid

De echte omslag kwam op het moment dat ik het boek: Helpen bij verlies en verdriet van Manu Keirse las. Hij schrijft onder andere: Rouw moet je niet verwerken. Rouw moet je overleven en ondertussen moet je rouwarbeid verrichten. En uiteindelijk moet je als rouwende een besluit nemen: Ga je de dode achterna in de dood of kies je voor het leven?

Ik ging naar het graf van mijn ouders dat ik daarvoor angstvallig had gemeden. Ik wilde stilstaan bij mijn verdriet en leren hoe ik mijn ouders en mijn overleden broer op een andere manier kon vasthouden.

Toen ik thuiskwam zocht ik op Spotify naar The Family Tree van Venice. Het is zó waar: The Family Tree will always grow. Ook al vallen er dierbaren weg.

Ik neem een slok chocolademelk en ik denk: Ach, de dikste tranen van pierrot zijn wel opgedroogd, toch?

Zal ik het balletdanseresje toch maar nemen?

In de tweede helft van het jaar kreeg ik het gevoel dat ik op een kruispunt stond. Nu ik zo bewust opnieuw voor het leven had gekozen, vroeg ik me af hoe ik mijn leven het liefst vorm wilde geven.

Ik constateerde dat ik me veel te druk maakte over dingen. Dingen mis je niet als ze er niet meer zijn. Het is hooguit lastig als je het zonder moet doen.

Het leven is waardevol door de ménsen om je heen. En dan vooral de mensen met wie je kunt lachen en huilen. En mensen met wie je je vertwijfeling en kwetsuren kunt delen. Vrienden die in ieder geval probéren je te begrijpen.

Waarom we ons als mensen gedragen zoals we dat doen boeit me

Door me in augustus twee dagen onder te dompelen in de wereld van DISC en MapsTell leerde ik om op een andere manier naar gedrag te kijken. Mijn manier van kijken is niet dé manier, het is een manier. Dat wist je natuurlijk allang, maar opeens snapte ik óók waarom ik voortdurend in de reflectiemodus zit. En er vielen nog meer kwartjes: Waarom voel ik me soms in een hoek gedrukt? En hoe kan ik dan toch de brug slaan naar de ander?

En ja, MapsTell is maar een werkvorm en dat valt voor mij ook onder misbare dingen. Tot je dat ding kunt transformeren naar een stukje van jezelf.  Want dan kun je er ook andere ménsen verder mee helpen.  En dat vind ik heerlijk om te doen.

In oktober volgde ik nog een 3-daags Business Boost Bootcamp. Het enthousiasme van Veronique Prins werkt aanstekelijk. De Aikido-workshop en het ontroerende verhaal van Maarten van der Weijden hakten erin. En ik weet het maar al te goed: Het leven bestaat uit een maakbaar en een niet maakbaar deel. En tijdens het maakbare deel moet je jezelf een beetje durven stretchen.

Terug naar het tuincentrum

Ik sta op, zet mijn dienblad in de kar en ik loop naar mijn winkelwagen. Ik kijk nog even naar het balletdanseresje en ik besluit dat ze mee mag. Want als je haar aan het koordje pakt bungelt ze. Net als ik soms doe. En haar rekbaarheid neem ik graag mee als symbool voor 2019.