Helft verpleegkundigen overweegt te stoppen wegens werkdruk

Deze verontrustende kop staat boven een artikel op de website van Nursing.
Op Facebook verschenen tot nu toe 131 reacties onder een gedeeld bericht over de werkdruk. De reacties liegen er niet om. Bij het lezen van die reacties lopen de rillingen over mijn rug. Veel mensen reageren met het woord: ‘herkenbaar’.
Het artikel werd 465 keer gedeeld.

Dan kun je zeggen: het leeft en dat is mooi.

Het is goed aandacht te vragen voor dit heikele punt. Want bij de helft van de verpleegkundigen staat het water aan de lippen. Dan is het te begrijpen dat zij ergens hun noodkreet en frustratie willen uiten.

Maar stel je eens voor dat de dreigende kop realiteit wordt?

Dat de helft van het huidige personeelsbestand aan verpleegkundigen uitwijkt naar een andere baan? Wat gebeurt er dan met de patiënten? En met de verpleegkundigen die wel in de zorg blijven werken?

Ben jij een verpleegkundige die overweegt te stoppen met het werk in de zorg?
Dan heb ik een dringende vraag aan jou.

Maar ook als het niet in je opkomt om te stoppen met je werk is het nuttig verder te lezen. Wellicht kun jij jouw collega, die dat wel overweegt, met deze vraag op een ander spoor zetten.

Wil je alsjeblieft ook de moeite nemen om stil te staan bij je eigen rol in dit geheel?  

Jij hebt waarschijnlijk ooit voor dit prachtige vak gekozen, omdat je zieke of kwetsbare mensen wilde helpen. En je vraagt jezelf nu af: ‘Hoe kan ik dit werk in de zorg blijven doen, zonder dat ik er zelf aan onderdoor ga?’

Zijn er mogelijk oplossingen die je zelf nog niet ziet?

Wat me het meest zorgen baart is dat de wijzende vinger richting anderen gaat.

Ik kom in deze discussie wijzende vingers tegen richting de overheid, de organisatie, de scholen en/of de leidinggevende.
En daar heb ik moeite mee. Want ook jij als verpleegkundige bent een belangrijk onderdeel in deze discussie. Of je dat nu beseft of niet:
Jij bent niet alleen de dupe, maar ook medeveroorzaker van dit probleem.

Nee, dat klinkt niet leuk en wellicht vind je dat ik chargeer. Maar het is wel een gegeven. De oplossing moet komen van de overheid, de organisaties, de managers én de verpleegkundigen.

Alleen jij kent jouw eigen kwetsbaarheden.

Jij bent degene die vanuit loyaliteit of verantwoordelijkheidsgevoel je eigen grenzen al dan niet systematisch overschrijdt. Dat is geen verwijt, maar een constatering. Ik zie het dagelijks gebeuren. Verpleegkundigen worstelen met de afweging tussen het bewaken van hun grenzen en hun loyaliteit naar patiënten en hun team. Dat gaat me aan het hart.

Overweeg jij, als verpleegkundige, te stoppen met je werk in de zorg?

Er staat een leger aan supervisoren en coaches paraat. Zij helpen je graag verder, zodat jij daarna een weloverwogen keuze kunt maken. Want het zou bloedzonde zijn als we jou onnodig verliezen voor de zorg.

De juiste volgorde is:

• Kijk eerst wat je zelf kunt doen.
• Klop aan bij je leidinggevende.
• Schakel hulp in, zodat je weerbaar wordt.
• Neem een besluit.

Vertrouw erop dat ondertussen ook op landelijk en organisatieniveau gewerkt wordt aan oplossingen. Dat lukt niet met een vingerknip en dat is zuur. En het blijft zeker goed daar aandacht voor te vragen. Maar geef je baan niet op voordat je ook zelf alle stappen hebt doorlopen. Want ook jij kunt helpen de dreiging van een leegloop in de zorg te keren.