Nee zeggen: jong geleerd is soms niet oud gedaan.

Ouders hebben het er knap lastig mee als hun peuter in de “nee” en “kan-ik-zelf”- fase is beland.

Ouders léren hun kinderen niet hoe ze in deze fase terecht moeten komen.
Dit is een natuurlijke ontwikkeling. Met geven en nemen proberen de meeste ouders een balans te vinden tussen het gebruik van gezag en harmonie.

Gezag wordt meestal ingezet als er direct gevaar dreigt voor spullen of mensen. Harmonie wordt bereikt door het kind beperkte keuzes aan te bieden, af te leiden en samen dingen te doen. Jij mag je jas aantrekken, dan doe ik je schoenen aan.

Nee zeggen als peuter betekent in sommige gevallen dat er boos op wordt gereageerd.

Gelukkig betekent deze boosheid niet dat ouders niet meer van hun kinderen houden. Ouders weten dat dit bij de ontwikkeling hoort en dat kinderen hiervan leren de grenzen van henzelf en van anderen te verkennen en te respecteren.

Wanneer we bedenken dat iedereen ooit zo’n rebellerende peuter is geweest,
waarom hebben sommige volwassenen dan zo’n moeite met nee zeggen?

“Ik doe het wel, want iemand moet het doen” is een veel gehoorde reactie.

Waarschijnlijk klopt het dat iemand het moet doen, alleen die iemand staat voor een persoon. Die iemand hoeft niet persé jij te zijn. Als jij het moest zijn had je geen vraag gekregen, maar een opdracht. Deze opdracht kan sec toch alleen verstrekt worden door iemand die ook daadwerkelijk gezag over je heeft?

Ben je bang dat je niet aardig gevonden wordt als je nee zegt?

Misschien kun je meedenken welke andere iemand de klus kan doen waar jij voor gevraagd bent. Het samen zoeken naar een oplossing kan een harmonieus samenspel opleveren.

Ook in de volwassen wereld bestaat een natuurlijke cadans van geven en nemen.

Wanneer één van beide uit het lood staat is er werk aan de winkel. Je doet recht aan de ander en aan jezelf als je beide belangen afweegt. En daarna een weloverwogen keuze maakt.

Het bang zijn om niet aardig gevonden te worden is een verhaal apart. Ik ben in ieder geval nog nooit iemand tegengekomen die zei: “die persoon vind ik niet aardig want hij zei nee op een vraag”.
Jij wel?

Vond je dit een interessant blog? Lees dan ook: Hoe houd je als stille helper de balans tussen geven en nemen?

Wegens een aanhoudende stroom aan SPAM-reacties heb ik ervoor gekozen om de reactie-mogelijkheid voor dit bericht uit te schakelen.

Wil je toch reageren? Dat kan via het contactformulier.

Mijn naam is Gerry Hulst!

Mijn naam is Gerry Hulst en er stroomt psychiatrisch verpleegkundig bloed door mijn aderen. Ik werk graag met verpleegkundig specialisten, verpleegkundigen en middenmanagers in de zorg. Het gaat me aan het hart dat zij het lastig vinden om zich stevig te positioneren binnen de krachtenvelden in de zorg. Zij leren bij mij hoe ze met meer zelfvertrouwen én ontspannen in hun werk en leven kunnen staan. Alle personages en gebeurtenissen in mijn blogs zijn fictief. Wanneer je jezelf of een collega meent te herkennen berust dat op toeval.

Gerry Hulst - coach voor de zorg
Scroll naar boven