Hoe geheimzinnig ben jij? (Over een afspraak met jouw coach).

Het kan geen toeval zijn. Omdat ik het drie keer hoorde binnen twee weken. Ik had het zelf niet kunnen bedenken. Maar ik blijk iemand te zijn met wie je in het geheim een afspraak maakt.

Ik citeer:

“Niemand op het werk weet dat ik afspraken met jou heb”.
“Ik heb niemand verteld hoor dat ik naar jou toega”.
“Pas nu ik vaker bij jou ben geweest durf ik dit hardop te zeggen”.

Snap jij wat er zo geheimzinnig is aan een afspraak met mij? Coachklanten voorzien me graag van argumenten. Ik noem er drie:

1. Het voelt voor mij alsof ik iets mankeer.

Ik vraag: “Vind jij dat ik iets mankeer?”
Waarop de coachee mij met gefronste wenkbrauwen aankijkt.
“Huh, wat een rare vraag”.

Ik buig voorover en verklap dat ik zelf ook een coach heb. Sterker nog, ik heb er niet één, maar drie. Een persoonlijke coach, een ondernemerscoach en een schrijf-juf. En ze doen eigenlijk allemaal hetzelfde. Ze helpen mij bij het onderzoeken van de volgende stap die ik wil of moet zetten. Hierdoor groei ik als persoon, zodat ik mijn werk steeds beter kan doen.

“Ach ja, als je het zo bekijkt heb je wel gelijk, het is eigenlijk ook geen schande hè?”
“Nee, het lijkt mij persoonlijk  geen schande om over jezelf te willen leren. Vind je wel?”

2. Andere mensen kunnen dit soort dingen zelf oplossen.

Wie die andere mensen zijn die haar soort dingen zelf oplossen weet ze niet. Dus ook het antwoord op de vraag of die andere mensen dat daadwerkelijk doen bleef uit. “Jij en ik moeten het met onszelf doen, toch? Of andere mensen jouw soort dingen zelf oplossen? Sommige misschien. Maar is daarmee jouw ding ook opgelost?”

Ze glimlacht. “Nu je dit zo zegt, denk ik opeens: Misschien kan ik juist beter reclame voor jou gaan maken”.

We praten nog even door en aan het einde van het gesprek zijn we het eens. Het is niet nodig om geheimzinnig te doen over de afspraken met mij. En het is juist goed om openlijk over je eigen leerpunten te praten. Want op de werkvloer kunnen je collega’s je ondersteunen bij het oefenen met nieuw gedrag.

3. Dappere mensen doppen hun eigen boontjes.

Ik kijk in haar blauwe ogen en herhaal: “Dappere mensen doppen hun eigen boontjes?”
Ik ken haar nog niet zo goed, maar vermoed dat ze een rasechte helper is. En rasechte helpers hebben voor mij het imago dat ze dapper zijn. Want ze vragen niet, ze helpen. En sommige helpers hebben zelfs geen idee wat ze voor zichzelf mogen vragen. Ik zie het zo: helpers doppen hun eigen boontjes, desnoods tot ze erbij neervallen.

“Mag ik een andere invalshoek op tafel leggen?”
Dat mag. Ik pak een pen en een schetsblok en schrijf in hoofdletters: Dappere mensen hebben de moed om met zichzelf aan de slag te gaan.

Ze kijkt naar de tekst. Er rolt een traan over haar wang.
“Ja, dat is het hè? Je bent dapper als je het onder ogen durft te zien. Dat je iets te leren hebt”.

Wat vind jij? Rust er een taboe op coaching voor medewerkers in de zorg?

Lees ook het blog over de bezige bij.